Poetycki głos Łukasza Jarosza dobiega ze środka życia. To nie poeta wysokiej kultury, wyrafinowany erudyta, ale człowiek głęboko zanurzony w świecie, przeżywający niesłychanie silnie spotkanie z przyrodą, historią, innym człowiekiem.
Jarosz staje zawsze po stronie rzeczywistości, świata, w każdym tekście jest jednak autentyczny, sensualny. Wybiera zawsze wieś i przyrodę przeciwko miastu i cywilizacji, historię przeciwko współczesności, niezależnie czy jest to historia II wojny światowej, czy historia własnego dzieciństwa, nostalgię przeciwko nowoczesności, bycie przeciwko myśleniu, pracę, wysiłek fizyczny przeciwko biernej kontemplacji. Kreuje plastyczny obraz świata wiejskiego, przestrzeni żyjącej wolnym, osobnym rytmem:
woda ze źródła pita szeroko otwartymi ustami –
lato z trzaskiem przesila się nad głową:
w topolach, w drutach elektrycznych.
sosnowy pył
na włosach
i w oku.
Robi to jednak po to, by za chwilę wrzucić nas w świat wojenny, w rzeczywistość „maszyny do mielenia kości”:
ojciec karcił nie mówcie tak dzieci bóg patrzy
my na to niech się wpatruje
niech dobrze zapamięta nasze oczy
*
w garściach trzymał popiół i ziemię
porozumiewamy się jednym językiem
mową naszych wrogów
*
Podniosłam czaszkę do okna
i popatrzyłam przez otwór na chmury
*
mieli wielką piękną maszynę
do mielenia kości
Dwa najważniejsze pytania, jakie stawia w tym tomie, dotyczą Boga i przemocy. Jarosz rozważa sens, cel i kierunek boskiego działania, zastanawia się nad jego istnieniem. Pyta także o przemocy – czy jest to pierwotny instynkt, który łączy człowieka z dzikimi zwierzętami, czy też raczej wytwór współczesnej cywilizacji, ukoronowanie postępu (jak w poemacie „Długa podróż”, w którym pojawia się maszyna do mielenia kości – wymyślona przez człowieka i zagrażająca istnieniu gatunku ludzkiego).
Jego poezja nie jest jednak poezją nieokiełznanego żywiołu, lecz zbiorem szalenie sugestywnych obrazów, przemawiających za pomocą figury uobecnienia. Jarosz obojętny jest na tradycję gier językowych, szuka za to metafory przylegającej do świata.