Grzegorz Kasdepke, A ja nie chcę być księżniczką
Nasz Księgarnia 2015
Lubię książki Grzegorza Kasdepke za ich przewrotność i humor – dokładnie taka jest właśnie A ja nie chcę być księżniczką. Marysia odgrywa scenki z rodzicami i dziadkami. Za każdym razem taka sama scenka: uwięziona księżniczka, smok, rycerz, który próbuje go pokonać, martwi rycerze, którzy polegli w walce. To Marysia przydziela jednak role – ona zawsze jest smokiem, królewną – mama, rycerzem – tata. Dziadkowie nudzą się na podłodze w strojach kościotrupów. Babcia wciąż namawia Marysię, by została księżniczką i Marysia, naciskana i lekko już znużona zabawą, decyduje się na zmianę. Smokiem zostaje babcia, a księżniczką dziadek. Marysia zaś zamienia się w basztę. Babcia jest oburzona: „Przecież jesteś śliczna jak księżniczka”. Marysia jednak nie tylko jest niezależna, ale i rezolutna, bo odpowiada: „No to będę ślicznym smokiem”.
Kasdepke opowiada zatem mądrą historię o mądrej dziewczynce, która nie poddaje się naciskom starszych, nie godzi się na rolę ładnej panienki, wybiera aktywną zabawę. W gruncie rzeczy A ja nie chcę być księżniczką to książka o definiowaniu wizerunku i roli kobiety. Babcia, domowa despotka (to, że w drugim podziale ról ona właśnie zostaje smokiem ewidentnie o tym świadczy), próbuje wcisnąć Marysię w schemat dziewczynki ładnej, grzecznej i skupionej na ładnych, grzecznych i różowych zabawach. To także zabawna opowieść o nowej definicji męskości, która spełnia się nie w obowiązkach macho-rycerza, ale czułego ojca: tata jako rycerz nie może uwolnić księżniczki, za każdym razem zostaje pokonany przez smoka. Jego słabość wynika tu jednak z troski: „Może zdejmę zbroję (…). Żebyś nie skaleczyła się w język?” – pyta rycerz Marysię-smoka.
Fantastyczne są też ilustracje Emilii Dziubak, której prace bardzo lubię. To ona właśnie ilustrowała dwie książki, o jakich już pisałam – Proszę mnie przytulić i Uśmiech dla żabkiPiotra Wechterowicza. Dziubak opowiada tę historię w dwóch wątkach: raz rysuje Marysię w stroju smoka z uroczym, dyndającym jej nad czołem pyskiem, a raz to, jak Marysia postrzega siebie – czyli smoka-giganta ziejącego ogniem, ledwo mieszącego się w domowym salonie.
Świetna, dowcipna i mądra książka. Zabawna dla dzieci, dydaktyczna zaś dla rodziców.